ΑΠΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΟ ΓΙΑ ΛΙΒΕΛΛΟ ΚΑΤΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ‏

Αγαπητοί φίλοι,

Ορισμένοι ίσως να έχετε ήδη διαβάσει το άρθρο-λίβελλο του Π. Τραϊανού κατά του Μίκη και κάποιοι ίσως θα έχετε λάβει από τον Λεωνίδα ή και από αλλού αυτό το σχόλιο του κ. Αργυρόπουλου (θα θυμάστε ίσως ότι είχε παραστεί σε 1-2 συναντήσεις της Πρωτοβουλίας Σεισάχθεια). Ομολογώ ότι και εμένα με εξέπληξαν οι 'ομολογίες' (εξομολογήσεις) του Μίκη για το 1974 αλλά όσο επικριτικός και αν μπορώ να γίνω για τυχόν λάθη δεν μπορώ να κάνω τη δίκη προθέσεων και να προχωρήσω στην καταδίκη την οποία εκφέρει ο Τραϊανού, χώρια το απαράδεκτο υβριστικό του ύφος. Πάντως υπάρχει ένα θέμα ουσίας και αυτό συνίσταται κατ' εμέ στο ότι, 36 χρόνια μετά και με το (παρατεταμένο) "τέλος της μεταπολίτευσης" βιωμένο οδυνηρά στο πετσί μας δεκαετίες τώρα, ο Μίκης ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ και περίπου αυτοπαρουσιάζεται ως τιμητής και δικαιωμένος ενώ έχει και αυτός πολύ μεγάλες ευθύνες για το κατάντημά μας -που κάποιοι αντιλαμβάνονται και ως δικό του. Για μένα, πέρα από ότι μπορεί κανείς να του προσάψει ως πολιτικό και ως άνθρωπο, με αδυναμίες και λάθη, ο Μίκης παραμένει στο απυρόβλητο ως καλλιτέχνης και ως παιδαγωγός δια της μουσικής του (και όχι δια της πολιτικής του!) πολλών γενεών Ελλήνων -και όχι μόνο- και αισθάνομαι προσωπικά υπόχρεος και ευγνώμων απέναντί του. Και πέρα από την όποια κριτική στην οποία εκτίθεται με τις πράξεις του και τις παραλείψεις του (όπως ο καθένας μας εξ' άλλου) δικαιούται την αγάπη μας και τη συγχώρεσή μας μαζί με τον θαυμασμό μας. Και αυτό όχι μόνο από χριστιανικό ή ηθικό καθήκον αλλά και από  αίσθημα πατριωτισμού, αναγνωρίζοντας ότι η προσπάθειά του να παρέμβει δια της Σπίθας στα στερνά υπαγορεύεται από αίσθημα ευθύνης και αγάπη για τον τόπο και όχι από κάποια σκοτεινά κέντρα, όπως μικρόψυχα έως και παρανοϊκά συνιστά ο Τραϊανού. Η ανάλυση του τελευταίου εκκινεί από το φόβο και το μίσος και οδηγεί σε νέους εμφύλιους ενώ το κάλεσμα του Μίκη είναι, πιστεύω θα συμφωνείτε, ενωτικό και αγαπητικό και ως τέτοιο περιέχει τη βασική προϋπόθεση διεξόδου από την κρίση, τη νέα χούντα, τη νέα κατοχή που βασανίζει τη χώρα μας και το λαό μας. Πέραν αυτού όμως, στα επί μέρους, στις θέσεις ή στην απουσία θέσεων χωράει -και επιβάλλεται- σκληρή αλλά εποικοδομητική κριτική. Με αυτό το πνεύμα χαιρέτισα την Σπίθα που άναψε και με αυτό το πνεύμα συνεχίζω να υποστηρίζω την κίνηση που αναπτύσσεται ως Σπίθα -ή μάλλον ως Σπίθες- προσβλέποντας στη δημιουργία Μετώπου Σωτηρίας και Αναγέννησης του Λαού και της Χώρας ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΛΑΟ συγκροτούμενο σε κίνημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ δηλαδή ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ, δηλαδή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ.

Καλημέρα!

Γιάννης Μαύρος