Σήμερα «πέφτω» σε μίντια που εκπέμπουν κάποιες απόψεις της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Είναι αφενός ο ραδιοφωνικός σταθμός «Κόκκινο» και αφετέρου το
http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/ - ο πρώτος φιλοξενεί τον Δημήτρη Χατζησωκράτη , στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, το δεύτερο φιλοξενεί κείμενο με τίτλο : «Πτωχεύουμε, πτωχεύουμε, αλλά για εκκλησία και εξοπλισμούς κουβέντα….».
Αντιπαρατηρώ στις δύο απόψεις , που συνοψίζει το κείμενο της «αριστερής στρουθοκάμηλου» :
Η απαίτηση για δίκαιη φορολόγηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κάθε άλλης θρησκευτικής συλλογικότητας που δρα στη χώρα μας και διαθέτει περιουσία, είναι οπωσδήποτε εύλογη. Εύλογη είναι επίσης και η αυτοδιαχείριση των εκκλησιαστικών πραγμάτων από την ίδια την Εκκλησία - χωρίς «ανάμειξη» του κρατικού προϋπολογισμού (!) στη μισθοδοσία των εκκλησιαστικών παραγόντων, ιερέων κλπ. Όμως νομίζω ότι στη συνολική αποτίμηση των «φοροδοτικών» δυνατοτήτων του καθενός, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και ο κοινωνικός του ρόλος σε ζητήματα φιλανθρωπίας, υποστήριξης ανέργων, ηλικιωμένων κλπ. Και τέτοιο ρόλο επιτελεί σε ένα βαθμό και η Εκκλησία.
Πέρα από αυτά βέβαια, στα πλαίσια μιας «ψυχο-πολιτικής» προσέγγισης αυτής της συγκυρίας, έχω την αίσθηση ότι εν μέσω λυσσώδους αναζήτησης πόρων και φόρων από την τρόϊκα και την «κυβέρνηση» , οι αντιστεκόμενοι , σχεδόν από ένστικτο, προτάσσουν τα ζητήματα της αποφυγής ή μείωσης των επιβληθέντων φόρων παρά της επέκτασής τους σε άλλες κατηγορίες ατόμων και συλλογικοτήτων. Αντίθετα τα φερέφωνα της «κυβέρνησης» προτάσσουν τον φθόνο ακολουθώντας το παραδοσιακό γνωμικό : « Ένας ήταν μονόφθαλμος, κι ήθελε όλοι να έχουν από ένα μάτι…». Λέω λοιπόν : να μια καλή συγκυρία, για ψυχανάλυση Αριστερών τινών ….…
Όσον αφορά τα κόστη των εξοπλισμών και τη δυνατότητα μείωσής τους λόγω της (υποτιθέμενης) εγγύησης των συνόρων μας από την ΕΕ, πρόκειται περί ελαφρολαϊκής άποψης επιπέδου Κον Μπεντίτ, που δεν αξίζει σοβαρή ενασχόληση : Η ΕΕ την έχει «κοπανήσει» από όλες τις μεγάλες πολιτικο-στρατιωτικές κρίσεις της περιοχής τα τελευταία 20 χρόνια, και δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να μην την κοπανήσει και στο προβλεπτό μέλλον. Λαμβανομένου λοιπόν υπόψη ότι οι υπαρξιακές ανάγκες της χώρας δεν μπορούν να εναποτίθενται σε εικασίες, η προβληματική για τη μείωση των αμυντικών δαπανών χωρίς μείωση της ελληνικής αμυντικής ικανότητας , θα μπορούσε να αποτελέσει πρακτική-πολιτική άσκηση, τεχνικού, οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα : Η χώρα θα μπορούσε να προσπορίζεται το ίδιο επίπεδο ασφάλειας και να ξοδεύει λιγότερα , κόβοντας τα λοξά υποβρύχια, τα αεροπλάνα χωρίς ανταλλακτικά , τις προμήθειες με αντιπαροχή την προώθηση μεσιτών οπλικών συστημάτων σε ηγετικές πολιτικές θέσεις….
http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/09/blog-post_314.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου