Δυό λόγια για τον Αλέκο

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ούτε και είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσω μέσα σε λίγα λεπτά για τη ζωή και το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Γι’ αυτό δεν θα σας μιλήσω ‘για τον Αλέκο’. Πώς θα μπορούσα άλλωστε εντίμως αφού δεν τον γνώρισα, δυστυχώς. Τον συνάντησα μια και μοναδική φορά και τον χαιρέτισα φευγαλέα, ήμουν τότε είκοσι χρονών, στο γραφείο του πατέρα μου -και τότε ακόμη αρχηγού του- λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, τη δολοφονία του για τους πολλούς που δεν πεισθήκαμε ποτέ με την εκδοχή του απίθανου ‘τροχαίου’ με τα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά….

Δεν θα μιλήσω ‘για τον Αλέκο’ γιατί από εκείνη τη μέρα συνομιλώ -όπως πολλοί της γενιάς μου- ‘με τον Αλέκο’. Θα μιλήσω λοιπόν ‘προσωπικά’. Γιατί η Πολιτική, όπως την εννοούσε ο Αλέκος, με “Π” κεφαλαίο δηλαδή, είναι πάντα υπόθεση ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, υπόθεση του πολίτη, προϊόν ΑΠΟΦΑΣΗΣ και πράξη ΕΥΘΥΝΗΣ και, όπως στην περίπτωση του, ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΡΕΤΗΣ.

Έθεσε ψηλά τον πήχη για τις επόμενες γενιές ο Αλέκος.

Υπήρξε πραγματικά ασυμβίβαστος αγωνιστής.

Στους αγώνες για ελεύθερη Κύπρο.

Στους ανένδοτους για δημοκρατική Ελλάδα.

Στην αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Ως επίδοξος τυρρανοκτόνος, ως αλύγιστος κρατούμενος βασανισθείς και ως πολυμήχανος δραπέτης.

Ασυμβίβαστος όμως και με τους συμβιβασμούς της ‘Μεταπολίτευσης’.                       Ασυμβίβαστος με το κουκούλωμα του φακέλλου του πραξικοπήματος της Κύπρου (που έδωσε το αναγκαίο πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή) στο όνομα  υψηλών κρατικών σκοπιμοτήτων ή, για να το πούμε λιανά, για να μη θιγούν οι Αμερικάνοι πάτρωνες του Καραμανλή και του Αβέρωφ -και πρώτα και κύρια ο προεδρεύων υπερυπουργός των εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ, ο ‘εγκέφαλος’ της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

Είχε βαλθεί να τα φέρει όλα στο φώς ο Αλέκος, “για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί”.

Γιατί δεν μπορούσε να ησυχάσει, δεν μπορούσε να ζει συνένοχος, ούτε δια της σιωπής….

Έτσι υπήρξε το πρώτο θύμα, ο πρώτος μάρτυρας της ‘Μεταπολίτευσης’.

Η θυσία του ανέδειξε τα όριά της στον δεύτερο κιόλας χρόνο της ζωής της. Υπό αυτή την έννοια σήμανε και το πρώϊμο ‘τέλος’ της, ήδη από τότε.

Εκλιπόντος του πραγματικού ήρωα, φιλοτεχνήθηκε ανεμπόδιστα το προφίλ του δήθεν ‘χαρισματικού σωτήρα’ για να διαδεχθεί τον ψευτο-‘Εθνάρχη’.

Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης “έπρεπε” να φύγουν απ’ τη μέση για να προχωρήσει, μέσα από τη διάλυση του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και του Κέντρου, η κατάλυση του Ελληνικού Έθνους που μας οδήγησε, μέσα από το καθεστώς του δικομματισμού που έτσι οικοδομήθηκε, στη σημερινή χρεωκοπία, τη νέα κατοχή, τη νέα χούντα των τραπεζιτών και των ευρωκρατών.

Καταθέτοντας στεφάνι σήμερα, τριάνταεπτά ακριβώς χρόνια μετά τη θυσία του, σ’αυτόν τον υπέροχο ανδριάντα που δείχνει –σημαδιακά- στον ίδιο δρόμο που δείχνει, λίγο παρακάτω, ο γέρος του Μωριά, δεν στεκόμαστε μόνο στον συμβολισμό, ούτε μόνο στο ηθικό χρέος, να βαδίσουμε στα χνάρια του, στα χνάρια τους.

Δίνουμε όρκο τιμής -όρκο ζωής- να μη συμβιβαστούμε ποτέ ούτε εμείς!

Να δώσουμε στο καθεστώς, στη χούντα της ‘Μεταπολίτευσης’, τη χαριστική βολή, για ν’ αναστήσουμε το Έθνος μας, για να σώσουμε τη Χώρα και το Λαό και να σαλπίσουμε την επανάσταση της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης, την επανάσταση της Δημοκρατίας, στην Ευρώπη και τον Κόσμο,σε μια στιγμή που απειλούνται περισσότερο από ποτέ.

Ξεκινάμε από τον Αλέκο Παναγούλη και βαδίζουμε προς το Σύνταγμα για ν’αφήσουμε ένα κλαράκι δάφνης και να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για τον Δημήτρη Χριστούλα και για όλα τα θύματα, όλους τους μάρτυρες της σύγχρονης γενοκτονίας στην οποία υποβάλλεται ‘επιστημονικά’ και ‘προτεστάντικα’ ο Λαός μας σήμερα, εν αναμονή της ανασυγκρότησής του ως Έθνους, της συγκρότησής του -για πρώτη φορά- ως πραγματικά ανεξάρτητου Κράτους, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την κατάκτηση της Ελευθερίας του, την εξασφάλιση της Σωτηρίας του, όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανάκτηση της Αξιοπρέπειάς του.

Θα καταλήξουμε στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιήθηκε, το 1893, από τον Σύλλογο Σταύρου Καλλέργη, ο πρώτος εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, για να υπογραμμίσουμε ότι ο αγώνας μας είναι ταυτόχρονα εθνικός και κοινωνικός, ότι το Απελευθερωτικό Μέτωπο που ανυποχώρητα επιδιώκουμε (και το οποίο αποτελεί εθνική και κοινωνική αναγκαιότητα) είναι Εθνικό και Λαϊκό και σκοπό έχει να ολοκληρώσει την Επανάσταση του ’21 και την Απελευθέρωση του ’44.

Μήπως έτσι διακινδυνεύουμε έναν νέο Εμφύλιο; Μετά τον μπαμπούλα της χρεωκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή, το σύστημα, ντόπιο και διεθνές, δεν θα διστάσει να καταφύγει, παίζοντας τα ρέστα του, στην έσχατη αυτή ‘γραμμή άμυνας’, πρώτα ως κινδυνολογία και έπειτα και ως σενάριο ανωμαλίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Εμφύλιος καλά κρατεί εκατέρωθεν (παρά τις θεσμικές ρυθμίσεις της ‘Μεταπολίτευσης’), βοηθούντος και του ‘μεταναστευτικού’, και βρίσκει ιδεολογική ‘κάλυψη’ στα δόγματα της εθνικής και ταξικής ‘καθαρότητας’ που επικαλούνται οι ‘αριστεροί’ και ‘δεξιοί’ πυλώνες του.  Το Εθνικό-Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο που οικοδομείται βρίσκεται εκ των πραγμάτων και συνειδητά στον αντίποδα του ‘νέου’ διχασμού και θα αποτελέσει ικανή δύναμη αποτροπής Εμφυλίου και αναγέννησης της Πατρίδας μας.

    

                   Γιάννης Μαύρος,  Αθήνα, Πρωτομαγιά 2012