Για άλλη μια φορά, ο Χριστόφιας διολίσθησε σε δηλώσεις εξωφρενικές, που θίγουν την κοινή λογική του απανταχού ελληνισμού. Δεν πρόκειται όμως ούτε για προβοκάτσια, ούτε για κάποιον εκτροχιασμό. Είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει και αυτό που νομίζει ότι έχει κληθεί να υλοποιήσει με την ψήφο του Κυπριακού λαού.
Η στρατηγική του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ, ένας νεοκυπριωτισμός σε παροξυστική φάση, αποσκοπεί να λύσει το κυπριακό πρόβλημα μέσα από μια εκ θεμελίων μετάλλαξη του κυπριακού ελληνισμού. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και που το διακηρύττουν πλέον ανοιχτά μέσα από ιδρύματα όπως το πανεπιστήμιο Κύπρου, αλλά και μέσα από την συχνή αρθρογραφία κάποιων καθεστωτικών διανοουμένων στην Χαραυγή και στον Πολίτη, είναι να δημιουργήσουν εκ του μηδενός έναν άλλο λαό "Κυπριακό", δίχως καμία αναφορά στην ιστορία και στην ταυτότητα του κυπριακού ελληνισμού. Θυμίζει κάπως το ρητό του Μπρέχτ: Αφού με το σχέδιο Ανάν ο λαός απέρριψε όλες τις 25ετείς προσπάθειες του κυπριακού κατεστημένου να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση με την εισβολή και την αποικιοκρατία, το επόμενο βήμα του κατεστημένου θα είναι να εκλέξει έναν νέο λαό.
Αυτήν την τάση αντιπροσωπεύει το ανώνυμο καταναλωτικό πλήθος, ανάμεικτο τουριστών, μεταναστών, και ανέμελων νεοκύπριων που περιδιαβαίνει καθημερινά στη Λήδρας, πηγαινοέρχεται ένθεν και κείθεν της πράσινης γραμμής και απολαμβάνει τον καφέ του στα καταστήματα των μεγάλων πολυεθνικών.
Η νεοκυπριακή στρατηγική του Χριστόφια, τώρα, έρχεται να συνθέσει δύο μεγάλες τάσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η μία, αφορά στις φαναριώτικες τάσεις που κατά καιρούς ανέπτυξε μετά το 1821 ο πέραν των ελληνικών συνόρων ελληνισμός, και που διαμόρφωσε αρκετές φορές μια περίεργη στάση απέναντι στην ελληνική μητρόπολη. Ήταν μια λογική που προσέβλεπε στην οικονομική δύναμη του αλύτρωτου ελληνισμού ως μείζονα δικλείδα προστασίας εναντίον του Τούρκου κατακτητή. "Οι Τούρκοι είναι μπουνταλάδες και ευάλωτοι στο ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο". Αυτό ήταν ένα ιδεολόγημα που κυκλοφορούσε αρκετά στους κόλπους του αλύτρωτου ελληνισμού κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, και αποτελούσε μια πολύ δικηά μας, ιδιαίτερη εκδοχή του φιλελεύθερου μύθου της εποχής --ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο. Το ότι οι φορείς αυτής της άποψης κατάντησαν να προσπαθούν στην βιοπάλη μέσα από κάποια Νέα Ιωνία ή κάποια Καλαμαριά, εντός βέβαια των ελλαδικών συνόρων και έχοντας να ζήσουν με το βαρύτατο ψυχικό άγος της Μικρασιαστικής Καταστροφής, αποτελεί το ύψιστο μέτρο προκειμένου να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα τέτοιων απόψεων.
Σήμερα, για άλλη μια φορά βλέπουμε να εκτιλύσσεται το ίδιο δράμα στην Κύπρο: Οι ελληνοκύπριοι, ένας λαός μερικών εκατοντάδων χιλιάδων νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν μια χώρα μερικών δεκάδων εκατομμυρίων που εξελίσσεται σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιφερειακή υπερδύναμη, μόνο και μόνο επειδή διαπρέπουν σε λογιών-λογιών απάτες και πειρατικές δραστηριότητες. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα των δηλώσεων Χριστόφια: Μας φτύνει κατάμουτρα ως δήθεν επιτυχημένος νεοκύπριος, εμάς, τους γονατισμένους από το μνημόνιο Έλληνες, ότι μπορεί καλύτερα χωρίς εμάς.
Η στρατηγική του, τώρα, πέρα από τα ιστορικά της ερείσματα, έρχεται να συναντήσει τάσεις και συνθήκες που εκτιλύσσονται στο παρόν. Το σχέδιό του για την κατασκευή ενός νέου λαού, ταιριάζει γάντι στον χαρακτήρα και σε αυτά που προωθεί η Ευρωατλαντική Καπιταλιστική Αυτοκρατορία. Η ιδέα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη του κυπριακού λαού βρίσκεται στην καρδιά του δυτικού μοντέλου και αφορά κάθε λαό που δεν ανήκει στον σκληρό του πυρήνα. Πρόκειται δηλαδή για ένα σχέδιο σύγχρονο, που προωθείται σ' όλες τις γωνιές του πλανήτη όπου οι Δυτικοί διατηρούν την εξουσία τους.
Υπ' αυτή την έννοια, το εγχείρημα του Χριστόφια βρίσκεται στην αιχμή των συμφερόντων της Αμερικανό-Ευρωπαϊκής Καπιταλιστικής Αυτοκρατορίας. Και αν προσθέσουμε και σ' αυτό, το γεωπολιτικό ενδιαφέρον που αυτή έχει από την Κύπρο θα καταλάβουμε γιατί ο "αριστερός" Δημήτρης Χριστόφιας είναι ο καλύτερός τους φίλος. Γιατί ακριβώς ενσαρκώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρότυπο του ηγέτη που επιθυμούν να έχουν πιστό ακόλουθο και υπηρέτη. Εξάλλου βολεύονται πολύ από τον "μαρξισμό" που εκφράζει αυτός, οι λοιποί κομματικοί κοντόχοντροι απαρατσνίκοι, και οι προπαγανδιστικές πένες του επιπέδου της Ανδρούλας Γκιούρωφ, γιατί πολύ απλά αυτοί έχουν συγκρατήσει από την εμπειρία του "υπαρκτού" ό,τι πιο ολοκληρωτικό είχε αυτή να επιδείξει: Την δυνατότητα ενός άκρως πειθαρχημένου πολιτικού οργανισμού να καταλάβει την κρατική μηχανή και να επιβάλει εκ του μηδενός, μέσω μιας εκ θεμελίων κοινωνικής μηχανικής, τη ριζική μετάλλαξη των ανθρώπων στον τρόπο του συλλογικού και του ατομικού τους βίου.
Η κυπριακή εκδοχή του ολοκληρωτισμού, λοιπόν, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τους νεο-οθωμανούς και τους δυτικούς αποικιοκράτες, ευαγγελίζεται την έλευση ενός νέου ανοϊκού ανθρώπου για την Κύπρο, ο οποίος και θα πιστεύει ότι όντως, το νησί στενάζει υπό την διπλή κατοχή του θύτη και του θύματος της κυπριακής τραγωδίας.
Η ιστορία, όμως, έχει βγάλει την ετυμηγορία της γι' αυτού του είδους τα σχέδια. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η αλαζονεία των καπάτσων νεοκυπρίων να οδηγήσει στην τραγικότητα μιας άλλης "Νέας Λευκωσίας", εγκατεστημένης κατά την οικονομική δυνατότητα αυτών που θα εγκαταλείψουν το νησί στο Λονδίνο ή κάπου έξω από τα Σπάτα. Οι δε κοινωνικές μηχανικές, η οργουελιανή προπαγάνδα και η μετάλλαξη που ευαγγελίζονται οι ακελικοί μέσα από πανεπιστήμιες και εφημερίδες, προς το παρόν ιστορικά έχει παραγάγει μόνο ηχηρές και τραγικότατες καταρρεύσεις. Και βέβαια, το παρελθόν της διπλής κατοχής του ελληνισμού από τις δυνάμεις του οθωμανισμού και της δυτικής αποικιοκρατίας είναι πολύ πρόσφατο, και είναι σαφές πως τούτη την κρίσιμη στιγμή γυρεύει να επανέλθει θεαματικά με νέους όρους.
Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, εκεί οδηγούν οι προθέσεις και η πολιτική του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Κι αυτό το νόημα έχουν οι πρόσφατες δηλώσεις του, τις οποίες δεν θα πρέπει να τις δούμε ως πολιτικό ολίσθημα αλλά ως ένα παράδειγμα ειλικρινούς και έντιμου πολιτικού λόγου, που ξεδιπλώνει κατά την εκφορά του όλες τις προθέσεις του Προέδρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου