Τον τελευταίο καιρό είμαι υπεβολικά προβληματισμένος με το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα μας. Θα μπορούσα με μια δόση υπερβολής να πω πως με έχει κυριεύσει ένα «πολλαπλό άγχος για τους μετανάστες – πρόσφυγες».
Σκεφτόμουν εδώ και μέρες να γράψω ένα σχετικό αρθράκι. Αλλά μια σειρά άλλων προβλημάτων μου έδινε αναβολή. Σήμερα, Κυριακή των Απόκρεω, με το «Ευαγγέλιο της Κρίσης» στο απόγειο της ευχαριστιακής γιορτής και μνήμης πήρα το έναυσμα να γράψω.Χθες ο υποβολέας μου επέμεινε:«Στη χώρα μας αυτοί που ξεπέρασαν το φόβο είναι μόνο οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας. Όλοι οι υπόλοιποι έλληνες εργαζόμενοι πολίτες και δήθεν ελληναράδες είμαστε κυριευμένοι από το φόβο, την αναβολή, τις ενοχές και τις μικρές προσδοκίες. Από τη στάση που θα κρατήσουμε απέναντι στους 300 ήρωες μετανάστες απεργούς πείνας θα κριθούμε».
Η αλήθεια είναι ότι ο «κριτής Ιησούς» είναι μέσα στους τρακόσιους. Και μάλιστα με τριπλή ιδιότητα: Ως ξένος, ως φυλακισμένος και ως πεινασμένος… και εγώ αδελφοί και φίλοι τι στάση κρατώ; Έχει δίκιο ο υποβολέας;
Νομίζω ότι έχει δίκιο κατά το ήμισυ. Και εξηγούμαι: Όσοι μετανάστες ή πρόσφυγες έχουν έλθει στη χώρα διακινδυνεύοντας ολόκληρη τη ζωή τους και κατάφεραν να απολαμβάνουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην παραγωγή πλούτου της χώρας εργαζόμενοι στις ελιές, στα κηπευτικά, στα γιδοπρόβατα, στις οικοδομές δικαιούνται ως πρώτη γενιά τη νομομοποίηση. Νομιμοποίηση όχι μόνο για παραμονή, αλλά και για όλα – τα όποια – εργασιακά, ασφαλιστικά και λοιπά συλλογικά δικαιώματα παραμένουν και σε μας τους λοιπούς… Πολύ δε περισσότερο οι μετανάστες δεύτερης και ίσως και τρίτης γενιάς.
Και να ξεκαθαρίσω δεν μιλώ για «ιθαγένεια», που είναι άλλης κλίμακας και την παίζει ο «αντιεξουσιαστής» ΓΑΠ,, αλλά για νόμιμη παραμονή στη χώρα – τα χαρτιά δηλαδή -, και μη χρησιμοποίησή τους ως ένα ακόμη εργαλείο για τη διάλυση και των δικών μας συλλογικών και προσωπικών δικαιωμάτων, που κρατάμε με «νύχια και με δόντια» στην φάση της πολιτκής και οικονομικής μας κατοχής από ΕΕ-Εκτ-ΔΝΤ-ντόπια ελίτ.Όμως: Υπάρχει και μια ακόμα όψη στις διαθέσεις του «λαθραίου» αυτού κόσμου, που εξωθείται από τις πολλαπλές αιτίες στην ανεστιότητα. Μια μεγάλη μερίδα μεταναστών θέλει να φύγει από τη χώρα μας και δεν μπορεί. Είναι πολλαπλά εγκλωβισμένη. Τα δυτικά λιμάνια της χώρας (Πάτρα, Ηγουμενίτσα κυρίως) αντί να αποτελούν μέσο πρόσβασης και διαφυγής τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουν μετατραπεί σε καρμανιόλες ζωής και σε γκετοποίηση των πόλεων.
Εάν από τη μια μεριά οφείλουμε να «σπάσουμε» πολιτικά τις ευρωπαϊκές συνθήγκες στραγγαλισμού (Σένγκεν, Δουβλίνο ΙΙ, κλπ) και από την άλλη να συμμαχίσουμε με λαούς και κινήματα ώστε να μειωθεί η ροή προς την Ευρώπη κάτω από πολιτικές εστιότητας στις δικές τους πατρίδες, δεν μπορούμε απλά να το παίζουμε «ελληναράδες» και να κάνουμε «μια τρύπα στο νερό». Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορούμε να κάνουμε μια δήθεν αντιρατσιστική πολιτική εκ του ασφαλούς, χωρίς ταυτόχρονα να σπάσουμε με θετικό τρόπο τα πολλαπλά γκέτο που δημιουργούνται σε λαϊκές περιοχές (όπως π. χ. Ο Άγιος Παντελεήμονας ή οι περιοχές γύρω από το λιμάνι της Πάτρας).
Μη ξεχνάμε ότι ένα κομμάτι μεταναστών «παίζει» στο «εδώ και τώρα» με εμπορία ναρκωτικών, κοριτσιών, κλπ και αύριο μπορεί να βρεθεί «απέναντι» ντυμένο με ασφαλίστικες «κουκούλες», ακόμα και με στολές «καταστολής πλήθους» και «ο νοών νοείτω»…
Άμεσα: Να νομιμοποιηθούν οι 300 απεργοί και εργαζόμενοι μετανάστες και ταυτόχρονα να κληθούν όσοι θέλουν να φύγουν από τη χώρα και να «μετατραπούν» σε μοχλό ποίεσης προς κυβέρνηση, Τρόϊκα, ΕΕ.
Προσωπικά, συν τοι άλλοις, αισθάνομαι να με σπρώχνει προς αυτές τις πολιτικές και το σημερινό Ευαγγέλιο. Δηλαδή ο Ιησούς μετανάστης με την τριπλή του ιδιότητα: Ξένος, εγλωβισμένος, πεινασμένος… Διαφορετικά το πολιτικό και κοινωνικό πυθάρι της χώρας θα αποδειχτεί και σ΄ αυτό τον τομέα τρύπιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου