«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη»

ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν. Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε. «Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου». Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα. Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται. Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες. Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες. Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει. Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ». Ζει ακόμα έτσι. Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα. Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει. Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας. Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας. Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρείες».